Op deze dag, 29 juni, 23 jaar geleden, werd ik voor het eerst moeder van een prachtige dochter. De thuisbevalling verliep soepel, zonder grote pijnen, alsof ik putte uit een oerkracht die in golven mijn lichaam in beweging bracht. Soepel deinde ik mee. Toen ze er eenmaal was huilde ze niet. Ze keek stilletjes en met kleine kraaloogjes verwonderd om zich heen. Alsof ze dacht ‘waar ben ik nou toch terecht gekomen?’
Ze heeft niet mijn bouw. Ze is lang en fréle. Ze heeft wel mijn spirit en creativiteit. Ze zoekt naar rechtvaardigheid en #inclusiviteit in een complexe wereld. Op haar vijftiende werd ze de jongste ambassadeur bij de Anne Frank stichting om zich in te zetten voor een vreedzame wereld. Ze reisde op haar 18de in haar eentje naar Nepal om daar voor een NGO te werken. Ze klopte in New York op de deur bij de Anne Frank afdeling om daar vrijwilligerswerk te doen. Ze zet zich in voor een duurzame wereld, waarbij de vervuilende kledingindustrie haar focus heeft. Na haar studie aan de UvA volgt ze nu de filmopleiding aan de HKU, om haar verhalen over gendergelijkheid in beeldtaal te kunnen delen. Ze doet alles precies zoals zij het voelt. Kortom, ze is een idealist met de voeten in de praktijk. Alleen is het haar nu allemaal even te veel. ‘Mam, ik ben te moe om mijn verjaardag met jullie te vieren, ik blijf in Amsterdam.’
Al maanden zet ze zich via een crowdfunding en ludieke acties in voor haar vriendin Sophia. Sophia is een internationale student aan de UvA, uit India. Ze zit sinds Corona flink in de financiële problemen omdat haar familie en zijzelf het absurd hoge collegegeld niet meer kunnen betalen. Ze logeert zolang bij mijn dochter of elders bij iemand op de bank. De crowdfunding is succesvol, maar niet voldoende. Mijn dochter puzzelt hoe ze in een korte tijd 10.000 euro bij elkaar krijgt. Ze is ondanks het plezier dat ze beleeft aan de acties ook boos en verdrietig.
‘Ik begrijp het niet mam. Waarom geven mensen en een overheid geld uit aan de meest absurde materiele dingen waar we werkelijk niets aan hebben en als het gaat om een jonge vrouw in nood vanwege een oneerlijk systeem is er geen enkele hulp? Er moet toch iemand of een organisatie zijn die zou willen helpen? Het is niet zo dat de UvA geen geld heeft. Waar is de medemenselijkheid?’
Het gaat inderdaad niet om het geld. Het gaat -zoals altijd- om de verdeling van het geld. Het oude pand van de UvA waar onze dochter een kamer huurt staat op het punt om gesloopt te worden om plaats te maken voor een spiksplinternieuwe bibliotheek voor een bedrag wat ook in de miljoenen loopt. Ik kan haar geen antwoord geven. Ik begrijp het zelf namelijk ook niet. Het is voor mij de waanzin ten top. Het doet mij denken aan een bekende uitspraak van Sun Bear van de Chippewa tribe. ‘I do not think the measure of a civilization is how tall its buildings of concrete are but rather how well its people have learned to relate to their environment and fellow man.’
Dus wat doe ik als moeder? Wat is mijn cadeau, naast emotionele, praktische en financiële steun? Dit verhaal. Ik deel het op mijn sociale media. Dat deed ik al eerder. Geen enkele like. Toch geef ik -net als zij- niet op. Ik vertrouw erop dat er iemand is die dit leest en de actie #fundthepainaway via www.gofund.me/42262b83 financieel wil ondersteunen of een gouden tip heeft. Bovendien hoop ik dat dit verhaal mensen wakker schudt om het oude vertrouwde, armoedige versleten materiele economische model achter ons te laten. Ze schreef er zelf ook al een stuk over in een creatief beeldverhaal. Ik voeg het hieraan toe. Want woorden geven aan wat wij voelen in ons hart? Dat kunnen we allebei.
Hoi Tanja hoe is het inmiddels met jouw dochter en haar vriendin? Met weemoed lees ik je verhaal, ook het verhaal over geslaagd of niet geslaagd. Ook ik ben een persoon die het onrecht, geldverspilling, oneerlijkheid van de overheid maar vooral het kapitalisme moeilijk kan handelen. Ik merk dat ik me steeds meer ga ergeren of beter gezegd: dat het me steeds meer raakt hoe de systemen in elkaar draaien en henzelf in stand houden en rijk maken. Toch moeten we hoopvol blijven, hoopvol op veranderingen, hoopvol op dat het goede, het juiste toch steeds meer naar het oppervlakte drijft en we hopelijk leren van alles wat misgaat 🙏. Ik ga meer van je lezen. Warme groet Myranda Krabbenborg