Op 18 maart 2018 organiseerde ik het Feest van Verbinding; een groots feest waar 160 mensen op afkwamen. Het was een gezellige ontmoeting, met veel gehug en geknuffel, een lezing, muziek, workshops door vrienden/collega's en een borrel met heel veel fijne mensen. Sommige kenden elkaar, de meesten niet. Sommige ontmoette ik zelf ook pas voor het eerst. De aanleiding was het verschijnen van mijn boek 'Leven in de Kanteltijd, op weg naar een tijdperk van wijsheid en liefde' (uitgeverij Lente 2018).
Ik beschrijf in het boek wat er nu gaande is. We zitten in 'de kanteltijd; the big shift of consciousness' zoals is voorspeld en voorbereid door vele natuurvolken, mystici uit de oudheid en eigentijdse onderzoekers en schrijvers. In mijn boek pleit ik onder andere voor meer innerlijke stilte en vaker stil te staan in ons leven. Niet alleen in ons persoonlijk leven, maar ook in onze maatschappij die steeds maar om meer vraagt. Om jezelf te bezinnen en niet door te hollen tot het te laat is. Om weer te voelen waar jij zelf naar toe wilt bewegen. Ik pleit ervoor dat je niet meedoet omdat je denkt dat het moet, maar vanuit een innerlijke vrijheid beweegt. Ik pleit in onze drukke, enorme consumptieve maatschappij waarin de drukte van ons hoofd nog steeds ten koste gaat van het gefluister van ons hart, voor meer balans tussen Zijn en Doen. Ik pleit voor een meer natuurlijke wijze van leven, met meer eenvoud en in harmonie met onze Aarde.
Nu wordt mijn pleidooi werkelijkheid. We zijn en masse stilgezet. We kunnen niet meer doen wat we deden. We kunnen wel weer op adem komen, adem halen. Letterlijk. Ik ben dus niet verbaasd, wel verrast door de vorm waarin het zich aandient. Een grenzeloze viruspandemie, daar had ik niet op gerekend. Terwijl ik ooit, na mijn studie als crisisonderzoeker ben begonnen en diverse crisis, van Bijlmerramp tot MKZ-crisis heb geanalyseerd. Tegelijkertijd is het heel logisch. Een virus doet niet aan grenzen, aan hokjesdenken. Zo zit de natuur niet in elkaar. Alles is met alles verbonden, we zijn een grote familie. Iedereen kan dus geraakt worden. De pandemie heeft een grote impact op ons allemaal, het maakt onze kwetsbaarheid als mens zichtbaar, los van wie je bent en wat je doet. Het is niet alleen 'daar, ver weg', het is nu letterlijk tot ons persoonlijke leven doorgedrongen. Het geeft ons de mogelijkheid om het veelgehoorde 'een crisis is ook een kans' (dit is een mantra van crisisonderzoekers, de slotvraag is namelijk altijd 'wat leren we hiervan?') daadwerkelijk invulling te geven. Het doet een beroep op onze medemenselijkheid en het doet een beroep op onszelf. Want hoe kun je omgaan met alles wat er op dit moment om je heen gebeurd en naar je eigen innerlijke stem blijven luisteren? Hoe ga je om met de collectieve angst die om zich heen grijpt? Kun je de rust zelve blijven? Ook als je in de winkel lege schappen ziet omdat je niet meehamstert? Kun je in je eigen centrum blijven en tegelijkertijd meevoelen met de ander? Ook als die ander alleen nog maar boos is op de wereld en vanuit angst reageert? Wat leer je hiervan over jezelf en over onze toekomst? Zet dit echt iets in verandering in jezelf of blijf je wijzen naar de ander?
Twee jaar na het 'Feest van Verbinding' wonen we compleet anders, van een grote woonboerderij naar een Eco TinyXL huis van 110 vierkante meter. Een bewuste keuze. In de woonboerderij kon je wel drie gezinnen kwijt, in dit huis zitten we nu even bovenop elkaars lip.
Stilgezet door het Corona-virus is iedereen thuis, inclusief een vriendin van onze dochter waarvan de ouders in het buitenland wonen. De jongedames studeren in Amsterdam, maar 'daar is nu niets te doen', dus komen ze liever niets doen in de stilte van ons boshuis, 'want dat is gezelliger'. Of we dat met elkaar kunnen waarmaken is natuurlijk de vraag ;). Er wordt nu door 6 personen vanuit dit huis gewerkt, geleefd en gelanterfant. Dat is weer aanpassen aan elkaar en tegelijkertijd bij jezelf blijven. Ik denk dat veel mensen dit zo op dit moment ervaren. Het is een mooie uitdaging en een kans in crisistijd om je (opnieuw) tot jezelf en elkaar te verhouden. En waar kun je dat beter oefenen dan in je directe leefomgeving? Wij gaan vanavond op verzoek van de jongens Risk spelen. Ik ben benieuwd. Het laatste potje Risk is al weer even geleden en kan ik mij nog heugen. Het is niet afgemaakt, omdat iemand boos wegliep....
NB Ik geef lezingen door het hele land over dit thema en ben straks weer te boeken ;). Vanaf eind mei start ik de drie-daagse lezing/workshopcyclus met de titel 'Leven in de Kanteltijd, hoe doe je dat?' vanuit mijn huis. Ik neem aan dat er dan weer ruimte in ons huis is. Als je geïnteresseerd bent kun je een pb-tje sturen.
Comments